Wie sjoen os Limburg is

‘Wie sjoen os Limburg is’ ervaren de 55 deelnemers tijdens de reünie van de Hogere Bosbouw en Cultuurtechnische School op 16 mei 2015. Veertig jaar geleden zijn we in Velp afgestudeerd en kregen we als groep van bijna tachtig studenten ons diploma. Na vier jaar studie en inzet stond een trotse directeur Anne Bierma voor de groep die aan een lange levenswandel begon.

 

Nu komen we weer bij elkaar. Het weer doet on-Zuid-Limburgs aan: er hangt een mist boven de heuvels en het is koud voor de tijd van het jaar. Het lijkt wel of we in Schotland zitten met de bijpassende mistflarden. Niet echt inspirerend om naar buiten te gaan, maar de koffie met vlaai bij Café Buitenlust compenseren dit in ruime mate.

 

Misschien kent u de ervaringen van een reünie: sommigen herken je direct, bij anderen duurt het wat langer en af en toe zegt alleen de naam iets. Het hangt wel sterk af van je vermogen om mensen te herkennen na zoveel jaar.

 

Nadat bijna iedereen is gearriveerd, neemt Tom van Sambeek het woord. Het valt niet mee om zo’n massa enthousiaste mensen stil te krijgen. In zijn woord van welkom blijkt dat, voor zover bekend, gelukkig nog niemand is overleden. Wel kunnen sommigen door hun lichamelijke conditie niet meedoen. De opkomst is hoog: bijna 50 procent. En dat in het zuidelijkste puntje van Nederland.

 

Het is een kakofonie wanneer de gesprekken weer losbarsten. De gesprekken gaan over werk en privé en hebben vooral het kenmerk van rust en respect voor elkaar. Misschien is de leeftijd daar oorzaak van. We hebben veel gezien en meegemaakt. Sommigen zijn nog druk aan het werk, anderen genieten van hun verdiende pensioen. Maar dan nog is er altijd een band met het werk merkbaar; het zit kennelijk in ons bloed. Ook de aanwezige partners laten van zich horen. Veel contacten worden opnieuw gelegd en amusante verhalen verteld.

 

De wandelingen starten: een korte ‘rondom de kerk’ en een langere door het heuvelland. Lee Vos gidst ons door het gebied. We lopen de hellingen langs de Heijmansgroeve af en vervolgen het pad langs de Geul. Even een fotostop voor de ingang van de groeve. Het weer blijft miezerig, maar niemand laat zich kennen en we lopen pratend door.

 

Bij Buitenlust wacht de borrel. Ik zit als het ware in een tijdmachine. We flitsen van 1975 terug naar het nu en omgekeerd. Soms moet je het geheugen even opfrissen, maar dan komt het heel duidelijk in beeld. Een wonderlijke beleving.

 

De bijeenkomst sluit af met een goed verzorgd en lekker buffet. Druppelsgewijs vertrekken sommigen na afloop, omdat zij een lange reis voor de boeg hebben. Deze middag heeft zich van zijn beste kant laten zien. Er is veel onderlinge warmte, rust en wijsheid gevoeld. De lucht klaart eindelijk op en het heuvellandschap toont zich in prachtige voorjaarskleuren.

 

Tom en Lee, heel erg bedankt voor deze middag, waarvan ik uit ervaring weet dat het een enorme voorbereiding vraagt. Het was zeer de moeite waard en ik weet zeker dat velen met plezier terugkijken op die tijd in het sjoen Limburg.

 

 

Gerard Ulijn